مستندی در مورد ویلیام باروز

به گزارش بلو سابتایتل و به نقل از چند بار این نسخه دیجیتالی یک مقاله از آرشیو چاپی تایمز است، قبل از شروع انتشار آنلاین در سال 1996. برای حفظ این مقالات همانطور که در ابتدا ظاهر می شدند، تایمز آنها را تغییر، ویرایش یا به روز نمی کند.

گاهی اوقات فرآیند دیجیتالی کردن خطاهای رونویسی یا مشکلات دیگری را ایجاد می کند. ما به کار برای بهبود این نسخه های آرشیو شده ادامه می دهیم.

به ندرت مستندی به اندازه «باروز» هاوارد بروکنر با موضوع خود هماهنگ می شود، که به اندازه ای که قالب 86 دقیقه ای آن اجازه می دهد، از زندگی، کار و حساسیت موضوع خود می گیرد. بخشی از جامعیت فیلم ناشی از همکاری ویلیام اس. باروز است، زیرا نویسنده مایل بود از مکان‌های قدیمی دیدن کند، آثارش را بخواند و حتی قسمتی از “ناهار برهنه” را با بازیگوشی به نفع دوربین اجرا کند. اما کیفیت کشف «باروز» بسیار کار کارگردان است و آقای بروکنر درجه ای غیرعادی از سرزندگی و کنجکاوی را در کاوش موضوع خود نشان می دهد.

این فیلم به نوشته‌های آقای باروز، سفرهای او، زندگی کنونی‌اش در نیویورک، دوستی‌های پیچیده و تاریخچه خانوادگی آشفته‌اش می‌پردازد. دوربین نویسنده را همراهی می‌کند تا به خانه‌ای در سنت لوئیس که در آن بزرگ شده است، در حالی که از رمان جدیدی درباره دوران کودکی‌اش به نام «مکان جاده‌های مرده» می‌خواند. در یکی از گزیده‌های ظاهراً زندگی‌نامه‌ای می‌گوید، او مانند یک سگ گوسفندکش به نظر می‌رسد.) ملاقاتی با برادرش مورتیمر وجود دارد که به ویلیام می‌گوید: «سعی کردم «ناهار برهنه» را بخوانم و نیمه راه را خواندم. و من آن را مطرح کردم.»

این فیلم که نویسنده را به مکزیک ردیابی می کند، مرگ همسرش جوآن را توصیف می کند که او در یک آزمایش اصلاح شده ویلیام تل در یک عصر مستی به او شلیک کرد. دوست صمیمی نویسنده، آلن گینزبرگ، که در طول فیلم حضور سخاوتمندانه و مفیدی دارد، می‌گوید: «همیشه فکر می‌کردم او او را به چالش کشیده است. آقای باروز خودش می گوید: «فقط یک جنون مطلق».

غم‌انگیزترین صحنه‌های «باروز» آنهایی است که ویلیام اس. باروز، جونیور، فرزند آن اتحادیه را به تصویر می‌کشد که هنگام فیلم‌برداری فیلم با مشکلات جدی مواد مخدر و الکل مواجه بود و از آن زمان مرده است. پس از اینکه دستیار جوان تا حدودی متکبر نویسنده، خود را بیشتر از ویلیام جونیور برای مربی‌اش پسری معرفی کرد، دوربین این سه نفر را تماشا می‌کند که یک ملاقات ناخوشایند دارند. آقای باروز ارشد، که به شیوه خنده‌دار خود در بقیه فیلم بسیار راحت به نظر می‌رسد، در ملاقات کوتاه پسرش به طرز دردناکی ناراحت به نظر می‌رسد.

لوسین کار، دوست نویسنده می گوید: «اخلاق او احتمالاً اخلاق پیشاهنگی است، و آخرین چیزی که او می خواهد دیگران بدانند این است. از طریق مصاحبه‌ها، عکس‌های فوری و برخی فیلم‌های خانگی غیرمعمول، این فیلم مصرف مواد مخدر آقای باروز، دوجنس‌گرایی، دوستی‌ها و ترتیب زندگی‌اش را به‌عنوان بخشی از خودانگیختگی بزرگ‌تر و یک معصومیت نامتجانس نشان می‌دهد. پتی اسمیت، یکی از دوستان و آشنایان متعددی که به تکمیل این پرتره بسیار واضح کمک می کند، می گوید: «او مرد سختی است که به رختخواب می رود، به همین دلیل من او را دوست دارم. اما تاج گذاری ها از خود آقای باروز می آید، که همه کارها را انجام می دهد، از نشان دادن تکنیک خود برای “برش” – یک صفحه از نوشته را به چهار قسمت تقسیم می کند، آنها را مرتب می کند، و هر کلمه جدیدی را که شکل می گیرد دوباره تایپ می کند – تا دکتر بازی کردن. او در حین اجرای بسیار خنده دار و عجیب صحنه ای از «ناهار برهنه» را با جکی کرتیس، ترنسوستیت که نقش پرستارش را بازی می کند، انجام می دهد.

در همان صورت‌حساب «باروز» که امشب در ساعت 6 به عنوان بخشی از جشنواره فیلم نیویورک نمایش داده می‌شود، یک مستند عالی دیگر به نام «مامور مخفی» جکی اوچ است. این نگاه خشن و عصبانی است. در مورد عواقب قرار گرفتن در معرض عامل شیمیایی نارنجی بر جانبازان و دیگران، موضوعی دلخراش که در اینجا به طور موثر به آن پرداخته می شود.

BURROGHS به کارگردانی هوارد بروکنر; عکاسی توسط ریچارد ال. کمپ، مایک ساتون، جیمز لبوویتز، تام دیسیلو، هوارد بروکنر، کتی دورسی، لری شیو و آنتونی بالچ. ویرایش شده توسط اسکات ویکری و بن موریس. تهیه شده توسط آقای بروکنر و آلن ینتوب. شرکت تولید، Citifilmworks, Inc. در سالن آلیس تالی، به عنوان بخشی از بیست و یکمین جشنواره فیلم نیویورک مدت زمان: 86 دقیقه. این فیلم امتیازی ندارد

با حضور: لورن هاتون، ویلیام اس. باروز، پتی اسمیت، اتو بلو، مورتیمر باروز، تری ساترن، آلن گینزبرگ، لوسین کار، هربر هانک، ویلیام اس. باروز جونیور.